donderdag 3 november 2011

Dieren en autisme



Om me voor te bereiden op het mailen, kreeg ik een stapel leeswerk mee. Waaronder natuurlijk het Balans Magazine van oktober. De voorkant, een ontspannen jongetje op een ezel, en het bijbehorende artikel, trokken meteen mijn aandacht. Het jongetje met Asperger, krijgt therapie met ezels, waardoor hij beter kan slapen en zich beter kan ontspannen.

Ik kan met zekerheid zeggen dat dieren ervoor hebben gezorgd dat ik het vol kan houden om op mezelf te wonen. Ik vond het vreselijk de eerste paar jaar: de verandering, de verantwoordelijkheid, de eenzaamheid. Na twee jaar besloot ik om een hamster te nemen en dat was een goede beslissing. Er was geen keuze meer: ik moest de hele week op mijn kamer blijven, want zo'n beestje kun je maar twee dagen alleen laten. Maar al snel merkte ik dat ik dat helemaal niet erg vond.

Otje, de hamster, zorgde voor rust, gezelschap en troost. Nog voordat Otje ingeslapen moest worden, had ik al besloten dat er een nieuw dier zou komen. Zonder dier zou ik me niet meer voor kunnen stellen. Een paar weken later was daar dus Pleuntje, een kat.

Ik denk dat het niet voor te stellen is voor veel bekenden, maar Pleuntje wordt helemaal doodgeknuffeld elke dag. Gelukkig is het wederzijds en zoekt Pleuntje mij zelf ook op voor een knuffel. De dieren hebben ervoor gezorgd dat mijn huis echt mijn huis is en niet een verblijfplaats.

Ook buitenshuis zoek ik dieren vaak op. Wekelijks ben ik in de kinderboerderij te vinden. Toen een begeleidster vroeg wat ik graag een keer wilde doen, was mijn antwoord dat ik weleens naar een bejaardenhuis voor paarden wilde. Dus over een paar weken gaat dat gebeuren! Ik ben benieuwd wat de overhand gaat hebben: de ontspanning van de dieren of de vermoeidheid van het reizen met het openbaar vervoer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten