Een paar weken terug is de Mensendiecktherapeut ingewisseld voor een psychosomatisch fysiotherapeut in de strijd tegen de migraine. Aan het einde van de middag vertrek ik voor mijn tweede afspraak. Volgens de fysiotherapeut moet ik opnieuw leren mijn schouders en nek te ontspannen en daarom doen we een ontspanningsoefening.
Twee minuten in de oefening barst er een soort moessonregen los met onweer erbij. Ik schiet in de lach, maar denk nog: ach, regengeluiden zijn best ontspannend. Even later gaat de telefoon. Ik moet er maar niet naar luisteren van de therapeut, gewoon bij de oefening blijven. Op de gang staat een andere fysiotherapeut aan een dove meneer uit te leggen hoe laat ze volgende week een afspraak hebben: 'Half drie! Half tien? Nee, half drie! Half tien?' Enzovoort. Het is bijna vijf uur en de schoonmakers zijn begonnen. Ze stofzuigen en dweilen de gang, ontstoppen de wc, lopen de trappen op en af, kloppen op de deur om te vragen of ze de prullenbak mogen legen...
'Zo, word je hier nou een beetje rustig van?' vraagt de fysiotherapeut. Ik geef een vaag antwoord. Thuis gaat mijn pillenkabinet open om de migraineaanval die zojuist is ontstaan over te laten gaan.
Ik kijk dagelijks om een hoekje, maar helaas..
BeantwoordenVerwijderenDit vond ik tot nu toe het leukste stukje, omdat ik er van alles in herkende, en het ook wel hilarisch is, ondanks de laatste zin. Ik hoop dat je 'ín het echt' meer van je kwaliteiten laat zien, en dat dat de reden is om hier zo weinig te zijn :)
En dat het beter, of goed! gaat. En anders wens ik je dat komend jaar toe. Fijne feestdagen.
Hoi Sok,
VerwijderenZoek op Twitter eens op @Aspergermeisje. Ik wissel nogal eens in activiteit en in medium waar ik schrijf.
Groetjes Aspergermeisje