Bestaat er ook een handboek 'Hoe om te gaan met mijn autistische collega?'

Bij mijn huidige vrijwilligerswerk, heb ik ervoor gekozen om in de eerste mail al te noemen dat ik Asperger heb. Ik moest toch op één of andere manier uitleggen waar mijn kennis over leer- en gedragsstoornissen vandaan komt. Daarbij schreef ik ook, dat ik door mijn Asperger, juist goed ben in schriftelijke communicatie en vooral communicatie via internet. Het pakt goed uit, want ik voel me echt op mijn plek bij het werk.

Toen ik mijn collega's ontmoette, besloot ik het dan ook maar meteen te vertellen. Want wat doet een student Film- en Televisiewetenschappen anders bij die vereniging? Ook dat pakt goed uit. We kunnen samen lachen om de dingen die ik letterlijk neem, terwijl ze sarcastisch bedoeld zijn. Na een mail over hoe om te gaan met een partner met autisme, kwam dan ook het grapje: 'Bestaat er ook een handboek Hoe om te gaan met een autistische collega?'

Dus toen ik weer een sollicitatiemail moest schrijven, besloot ik opnieuw om erin te zetten dat ik Asperger heb. En weer wordt het goed opgevat, want ik ben uitgenodigd om op gesprek te komen!

Het meisje van...

Eerst de twee stukjes van mijn oude blog en vervolgens een aanvulling:

Het meisje van de basisschool

Het meisje dat als enige nog keurig aan tafel zat als er gespeeld mocht worden.

Het meisje dat door bleef leren in de vrije tijd.

Het meisje dat altijd het goede antwoord wist, maar het niet durfde te zeggen.

Het meisje dat altijd als eerste klaar was en dan extra werkjes kon gaan doen.

Het meisje dat tientallen werkstukken maakte in twee jaar.

Het meisje dat het volhield om de hele gymles geen bal in haar handen te krijgen.

Het meisje dat niet meedeed aan de gezamelijke spelletjes, maar in haar eentje een kaartenhuis zat te bouwen.

Het meisje dat weer eens moest huilen als haar hoogste kaartenhuis werd omgegooid door haar pester.

Het meisje van de middelbare school

Het meisje waarbij het glas altijd halfleeg was in plaats van halfvol.

Het meisje dat geen energie meer had om huiswerk te maken na een lange dag school.

Het meisje dat met maximale inzet zesjes haalde, maar uiteindelijk wel haar examen haalde met allemaal voldoendes.

Het meisje dat niks goed kon doen volgens sommige klasgenoten.

Het meisje dat kon rennen als de beste, als ze daarbij niet neergehaald werd door een klasgenoot.

Het meisje dat haar middelbare schooltijd herinnert als dat ene jaar waarin haar hele zelfvertrouwen haar afgenomen werd.

Het meisje dat uiteindelijk best vriendinnen kon maken.

Het meisje dat wél een bal kreeg tijdens de gymles, omdat haar vriendinnen voor haar opkwamen.

Het meisje van de universiteit

Het meisje dat eigenlijk te bang was om te gaan studeren in de grote stad, maar het toch deed.

Het meisje dat niet naar buiten durfde om met haar nieuwe vriendinnen naar de bioscoop te gaan.

Het meisje dat erachter kwam dat ze autistisch is.

Het meisje dat er vervolgens twee jaar keihard aan werkte om van de angst af te komen.

Het meisje dat eindelijk goede begeleiding kreeg.

Het meisje dat hogere cijfers kon halen dan ze zelf wist, voor onderdelen waarvan ze drie jaar geleden dacht dat daar haar studie zou blijven steken.

Het meisje dat bij de derde overgang in dit verhaal, voor het eerst niet bang was om de volgende stap (naar werk) te zetten.

Mist

Al twee jaar heb ik last van verschillende buikklachten. Gisteren kreeg ik de uitslag van de onderzoeken bij de internist, een laatste poging om duidelijkheid te krijgen. De uitslag was dat er niks gevonden is. Ik twijfel. Is de mist nu net op komen zetten of is de mist net opgeklaard? Want het is nu behoorlijk duidelijk dat er niks zichtbaars aan de hand is. Maar ga ik nu niet een veel vager traject in van homeopaten en op de gok medicijnen afbouwen?

Spelen met Aspergermeisje 2

Bij autisme is vaak sprake van een typische manier van spelen. Het meest wordt waarschijnlijk genoemd: het draaien aan een wiel van een speelgoedauto en het op een rijtje zetten van speelgoed. Nou hadden wij vroeger thuis ook een lade vol met autootjes, maar dingen op een rijtje zetten dat deed ik niet, hoor.

'Wat deed je dan met die autootjes?' vroeg iemand me.
'Ik speelde dat het file was.'

Verwarring

Als autist kom je regelmatig in situaties terecht die je niet snapt. En hoe meer je je in de 'buitenwereld' bevindt, hoe meer dat soort situaties voorkomen. Het afgelopen jaar heb ik me natuurlijk lekker op mijn scriptie gericht en was ik zelfs even vergeten hoe autistisch ik kon zijn in bepaalde situaties. Maar met de cursus en het vrijwilligerswerk, merk ik dat de verwarring zich opstapelt.

Ik sta op het punt om weg te gaan. De deur is al in zicht. Maar op weg van de wc naar de deur, moet ik eerst nog langs een groepje van zo'n tien mensen lopen. Ik zie er al wat tegenop. Ik moet tenslotte even gedag zeggen en dus moet ik de aandacht van al die mensen op mezelf richten.

Ik stap de ruimte binnen en kies het meest logische gangpad. Het duurt maar heel kort, twee stappen, maar ineens vindt er voor me iets plaats tussen drie mensen. Ze zeggen wat tegen elkaar, maar ik hoor niet wat. Eén van de drie heeft een stoel bij zich, die middenin mijn gangpad gezet wordt, waarna ze wegloopt.

Is het een bewust obstakel? Zagen ze niet dat ik er net doorheen wilde? En wat moet ik nu doen? De andere twee mensen staan ook nog op en gaan op dezelfde plek staan praten. Ik vraag of ik erlangs mag en ik wurm me door de smalle ruimte. Dan schuif ik de stoel maar een stukje opzij en wurm ik me daarlangs.

Als ik buiten sta, besef ik dat ik vergeten ben gedag te zeggen.

Dieren en autisme

Om me voor te bereiden op het mailen, kreeg ik een stapel leeswerk mee. Waaronder natuurlijk het Balans Magazine van oktober. De voorkant, een ontspannen jongetje op een ezel, en het bijbehorende artikel, trokken meteen mijn aandacht. Het jongetje met Asperger, krijgt therapie met ezels, waardoor hij beter kan slapen en zich beter kan ontspannen.

Ik kan met zekerheid zeggen dat dieren ervoor hebben gezorgd dat ik het vol kan houden om op mezelf te wonen. Ik vond het vreselijk de eerste paar jaar: de verandering, de verantwoordelijkheid, de eenzaamheid. Na twee jaar besloot ik om een hamster te nemen en dat was een goede beslissing. Er was geen keuze meer: ik moest de hele week op mijn kamer blijven, want zo'n beestje kun je maar twee dagen alleen laten. Maar al snel merkte ik dat ik dat helemaal niet erg vond.

Otje, de hamster, zorgde voor rust, gezelschap en troost. Nog voordat Otje ingeslapen moest worden, had ik al besloten dat er een nieuw dier zou komen. Zonder dier zou ik me niet meer voor kunnen stellen. Een paar weken later was daar dus Pleuntje, een kat.

Ik denk dat het niet voor te stellen is voor veel bekenden, maar Pleuntje wordt helemaal doodgeknuffeld elke dag. Gelukkig is het wederzijds en zoekt Pleuntje mij zelf ook op voor een knuffel. De dieren hebben ervoor gezorgd dat mijn huis echt mijn huis is en niet een verblijfplaats.

Ook buitenshuis zoek ik dieren vaak op. Wekelijks ben ik in de kinderboerderij te vinden. Toen een begeleidster vroeg wat ik graag een keer wilde doen, was mijn antwoord dat ik weleens naar een bejaardenhuis voor paarden wilde. Dus over een paar weken gaat dat gebeuren! Ik ben benieuwd wat de overhand gaat hebben: de ontspanning van de dieren of de vermoeidheid van het reizen met het openbaar vervoer.

Balans krijgt een DRIEdubbele betekenis

Dinsdag had ik een kennismakingsgesprek bij oudervereniging Balans. Ik ga daar vanaf volgende week vrijwilligerswerk doen. Ik hoop dat het een goede voorbereiding is op een betaalde baan.

Al die jaren chatten, forum- en blogschrijven, kan ik nu ineens inzetten om andere mensen te helpen. Want bij Balans ga ik mailen en chatten met ouders en andere belangstellenden.

En zo krijgt de eerste betekenis van het woord balans een nog belangrijkere rol. Want hoe doe je dat als je na drie uur werken eigenlijk wel een hele nacht zou kunnen slapen, terwijl je huishouden dringend aandacht nodig heeft. Was die verveling eigenlijk wel zo'n probleem?