Een tijd terug had ik een gesprek met een jongen die twee moeders had, maar die - volgens hem- niet lesbisch waren. Uiteraard wekte dit mijn interesse, dus ik vroeg verder. Tot mijn verbazing hadden de twee moeders wel een relatie, een liefdesrelatie zelfs. Toen kwam de aap uit de mouw: de moeders wilden zich niet identificeren met het label 'lesbisch'.
Ik begreep het enigszins. Bij het label 'lesbisch' komen bepaalde kenmerken kijken. Vooral de gestereotypeerde kenmerken als kort haar en tuinbroeken. Al lijkt het achterhaald, maar stereotypen krijg je niet zo snel verbannen uit de maatschappij. Ik zei tegen de jongen: 'Jouw moeders kunnen wel zeggen dat ze niet lesbisch zijn, maar in de maatschappij wordt op een relatie met twee vrouwen nu eenmaal het stickertje 'lesbisch' geplakt.'
Vandaag, drie jaar later, leg ik ineens de link met autisme. De mens heeft de behoefte om in hokjes in te delen. Inmiddels kent de maatschappij het woord autisme ook, en de link wordt gelegd met bepaalde kenmerken. Dan kan er nog zoveel kritiek zijn op het stellen van diagnoses, maar voorkomt dat dat er stereotypen zijn? Je kan de diagnose wel niet stellen, maar voorkomt dat dat diegene alsnog 'autist' wordt genoemd als hij uren over treinen vertelt?
Het label is er nu eenmaal, ook in de maatschappij. Dan kan je maar beter je best doen om jezelf zichtbaar te maken en te proberen om het label te nuanceren, dan jezelf te verschuilen. Laat zien dat het als lesbische vrouw wél mogelijk is om lang haar te hebben en om jurkjes te dragen! Laat zien dat je als iemand met autisme wél humor hebt en dat je waardevol bent voor de maatschappij!
